Βλέπω Λαζόπουλο και δεν γελάω.

Η φράση της χρονιάς «Βλέπω Λαζόπουλο και δεν γελάω». Πως γίνετε ένας άνθρωπος να βλέπει τόσα πολλά; Πως γίνετε ένας άνθρωπος να αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων; Δηλαδή υπάρχει ακόμα κοινή λογική σε αυτήν την χώρα;
Είναι απορίας άξιο πως ένας άνθρωπος κατάφερε να ξεχωρίσει μέσα από το ψέμα των μέσων μαζικής ενημέρωσης τα ψήγματα αλήθειας και να τα μεταφέρει στο κοινό και είναι ακόμα ποιο περίεργο πως τα ιδιωτικά κανάλια αφήνουν αυτόν τον άνθρωπο να μιλάει την αλήθεια. Γίνετε να πιστέψουμε ότι μπροστά στο κέρδος που αποφέρει το 70% τηλεθεασης άφησαν την αλήθεια να ξεχυθεί στα αφτιά των ακροατών, συχνά αναρωτιέμαι ότι ακόμα και η αλήθεια εξυπηρετεί συμφέροντα.
Βλέποντας την «αγάπη» του κ Λαζόπουλου ή την διαφήμιση θα μπορούσαμε να πούμε καλυτέρα προς τον κ Αλέξη Τσίπρα αρχίζω να αναρωτιέμαι ότι σιγά σιγά προετοιμάζετε το έδαφος για την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση του κράτους. Βέβαια αυτό δεν με βρίσκει αντίθετο αλλά πιστεύω ότι δεν μπορούμε να ήμαστε τόσο σίγουροι πλέον για το πόσα πράγματα υπέρ του Έλληνα μπορεί να κάνει ένα κόμμα γιατί μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί ότι οι εταιρίες και τα συμφέροντα κυβερνούν και όχι ο λαός. Μπορεί λοιπόν ο κ Λαζόπουλος και ο κ Τσίπρας στις επόμενες εκλογές να αλλάξουν αυτήν την κατάσταση; Αν είναι τόσο αθώα η πολιτική σκηνή της Ελλάδας και μπορούν να το κάνουν αυτό τότε και εγώ μαζί τους αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι είναι σχεδόν αδύνατον, για να το πετύχει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να βγει με πραξικόπημα.
Μέσα σε δυο ώρες ακούγονται όλα τα προβλήματα που υπήρξαν στην χώρας την εβδομάδα που μεσολάβησε από την μια εκπομπή στην άλλη και το κακό είναι ότι τίποτα δεν διορθώνετε, ο κ Λαζόπουλος παίζει την ζωή του κορόνα γράμματα να τα πει να μας κάνει να ενεργοποιηθούμε και όμως όλα παραμένουν στάσιμα. Αυτό το πράγμα είναι κατάντια και αν συνεχιστεί για πολύ θα πεισθώ μια για πάντα ότι ετοιμαζόμαστε να κάνουμε το τελευταίο βήμα για τον γκρεμό. Δύστυχος αυτό το βήμα για τον γκρεμό θα το φορτωθούμε εμείς τα παιδιά που βρισκόμαστε στα πανεπιστήμια και ας έχουν γίνει όλα τα προηγούμενα βήματα από του μεγαλύτερους, αυτό είναι αδικία γιατί εμείς δεν έχουμε δικαίωμα εκλογής βρισκόμαστε εδώ στο χείλος χωρίς το δικαίωμα να γυρίσουμε πίσω. Από την άλλη όμως ξέροντας την Ελληνική φύση δεν φοβάμαι και πολύ γιατί η ιστορία έχει αποδείξει ότι λίγο πριν το τέλος κατά την πτώση εχθροί και φίλοι γίνονται ένα ώστε να καταφέρουν να ανεβούν πάλι πάνω. Η κατάρα του Έλληνα μπορούμε να πούμε.
Κλείνοντας όσο καλά και να τα λέει ο κ Λαζόπουλος, και κακά τα ψέματα ευτυχώς που υπάρχει για να ακούγεται και λίγη αλήθεια, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και επιφυλακτικοί γιατί μέχρι τώρα κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τον Έλληνα γιατί να το κάνουν τώρα λοιπόν; Μακάρι να είμαι λάθος.

Μια ομιλία στο κενό

Έχοντας φτάσει σε ένα προσωρινό τέλος της μελέτης μου σχετικά με το τι εστί πανκ ροκ μουσική και τελειώνοντας ένα βιβλίο σχετικά με αυτό το θέμα βλέπω καθαρά ότι ανησυχίες εκείνης της γενιάς είναι πολύ διαφορετικές από της ανησυχίες των νέων σήμερα κάτι που θεωρώ φυσιολογικό αλά και συνάμα απογκαρδιοτικο διότι διαπιστώνω ότι οι ανησυχίες των σημερινών νέων είναι ρηχές χωρίς νόημα και ουσία ακόμα και τα υποτιθέμενα ψαγμένα άτομα τις αριστεράς είναι παιδία χωρίς προσωπικότητα πιθηκίζοντας και μαθαίνοντας απ’ έξω τη γνώμη και τα πιστεύω του μέγα κατά αυτούς Marx. Ακόμα διαπιστώνω ότι ενώ θέλω να αντιδράσω βλέπω ότι δεν υπάρχει αξιόλογος τρόπος για να γίνει κάτι που θα αποφέρει καρπούς η έστω να βάλει τους αποδεκτές αυτής της αντίδρασης σε σκέψεις. Επιπλέον καταλαβαίνω ότι αυτό που ίσος το πανκ πέτυχε εκείνη την εποχή δεν μπορεί να ξαναγινεί με έναν τόσο σχετικά εύκολο τρόπο διότι ο κόσμος έχει ήδη βουτηχτεί βαθιά στην απύθμενη θάλασσα την υλικής ευτυχία και καμία μουσική αντίδραση δεν θα είναι ικανή να λειτουργήσει ως σωσίβιο και να τον τραβήξει έξω. Θέλω να κλάψω αλά και αυτό είναι λίγο για να με κάνει να νιώσω καλύτερα έχοντας διαπιστώσει ότι οι εικονικές εκτονώσεις σε ιντερνετ καφέ ή οι ανούσιες ερωτικές εκτονώσεις με κορίτσια τις μιας νύχτας στην ουσία λειτουργούν ως παυσίπονα με περιορισμένη δράση χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα συνεχίζεις να νιώθεις ένα τεράστιο βάρος. Πραγματικά δεν ξέρω ποιο είναι αυτό το βάρος βασικά πολλά δεν ξέρω για παράδειγμα δεν ξέρω αν έχω και εγώ υπαρξιακά προβλήματα δεν ξέρω αν είμαι στα πρόθυρα της μελαγχολίας δεν ξέρω γιατί έχω ένα τεράστιο άνχος για όλα μήπως γιατί είμαι έφηβος μια άλλης εποχής ; μήπως γιατί προσπαθώ να ελπίζω ενώ γεννήθηκα μέσα σε ένα κόσμο χωρίς ελπίδα ; μήπως γιατί θέλω να αλλάξω των κόσμο προς το καλύτερο χωρίς να έχω τον τρόπο και ακόμα χειρότερα χωρίς να μου δίνεται η δυνατότητα ; αλά μήπως και η δικιά μου ελπίδα εξαντλείται ; αν όλα αυτά ονομάζονται υπαρξιακά προβλήματα τότε έχω . Δόξα το θεό ανήκω κάπου ανήκω σε αυτούς με προβλήματα. Βλέπω ότι η μουσική ακόμα και μέχρι την περασμένη δεκαετία προσπαθούσε να αφυπνίσει τον κόσμο όμως έχω την εντύπωση ότι σήμερα συμβαίνει το αντίθετο όχι λόγο των καλλιτεχνών αλά λόγο των εταιριών και χάνω για άλλη μια φορά το κουράγιο μου. Γιατί ανησυχώ μόνο εγώ; Λένε ότι ένα συνεχόμενο μονότονο τέμπο σε ένα τραγούδι έχει την δύναμη να ναρκώνει των εγκέφαλο αν αυτό ισχύει ευτυχώς τότε γιατί δεν θα τον άντεχα να δουλεύει επί μονίμου βάσεως έτσι όπως σήμερα. Κάποτε ένας σοφός μου είπε όταν μου έρχονται τρελές ιδέες πέφτω και κοιμάμαι και τις ξεχνάω αλά αναρωτιέμαι για πόσο θα πρέπει να κοιμάμαι εγώ; Δεν ξέρω από πού να κρατηθώ που να σταθώ και τι να κάνω το πανκ σήμερα πέτυχε τον σκοπό του με έκανε να αναρωτηθώ αλά δυστυχώς άργησε να βρει αποδέκτη γιατί αυτή έχει ήδη πεθάνει και ο αποδεκτής ζει σε άλλη εποχή τώρα. Γαμώτο ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω τι όνομα να δώσω στον δικό μου μοναδικό κόσμο νομίζω ότι το κενό ή το αδιέξοδο ταιριάζει αλά μήπως πρέπει να ψάξω για την ηλιαχτίδα που θα φωτίσει το σκοτάδι μου; Και τι χρώμα θα έχει γκρι; Καμία αντίδραση δεν μου φαίνεται ικανοποιητική ακόμα και η βία δεν έχει κανένα νόημα πλέον καταλήγεις σε ένα κελί βιασμένος και γίνεσαι άλλη μια μονάδα του ποσοστού των νέων που εκτονώνονται με βίαιους τρόπους και έτσι η προσπάθεια σου πάει χαμένη. Τώρα αρχίζω να αναρωτιέμαι και να ψάχνω τον λόγο για τον οποίο γεννήθηκα πια είναι η αποστολή μου; Να μεγαλώσω να γαμήσω και να φύγω; Και τι πέτυχα τότε για την κοινωνία; ΤΙΠΟΤΑ που θα ψάξω να βρω τον λόγο; Γαμώ τις ερωτήσεις μου γαμώ βαρέθηκα η μόνη απάντηση που παίρνω είναι η σιωπή και ποιος θα μου δώσει απαντήσεις; Ο παπάς της ενορίας, ο δήμαρχος, ο δάσκαλος, ο θεός, ποιος; Πάω να κοιμηθώ να ξεχάσω τις τρελές ιδέες μου.

Πανεπιστήμιο ή κόμμα ιδού η απορία ;!;!

Περιμένοντας να τελειώσει το καλοκαίρι για να ανοίξω ένα νέο κεφαλαίο στην ζωή μου ως φοιτητής συχνά αναρτιόμουν ένα μονό πράγμα. Αυτό που μονοπωλούσε στις σκέψεις μου ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα έπρεπε να φερθώ στους αντιπροσώπους των πολιτικών κομμάτων που έχουν καταλάβει την εξουσία στα πανεπιστήμια. Ο λόγος που ανησυχούσα ήταν επειδή δεν ήθελα την ανάμιξη μου με κάποια παράταξη αρχικά για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα έχω προβλήματα στο μέλλον εξαιτίας της εγγραφής μου σε μια και δεύτερον γιατί καμιά παράταξη δεν αντιπροσωπεύει τον φοιτητή. Πότε τα κόμματα που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία με κάθε τρόπο ενδιαφερθήκαν για τον φοιτητή; Πότε το κυβερνόν κόμμα άκουσε τις απαιτήσεις της νεολαίας του ουσιαστικά; Πάντα η νεολαία πρέπει να ακούει το κόμμα. Ο μόνος τρόπος να φύγει αυτό το καρκίνωμα από τους χώρους ουσιαστικής μάθησης όπως τα πανεπιστήμια είναι να αντιδράσουν οι ίδιοι οι φοιτητές. Στο πανεπιστήμιο το καθήκον του φοιτητή είναι να μάθει τα πάντα ότι μπορεί να κερδίσει σαν εφόδιο για την μετέπειτα ζωή του και όχι να εγκλωβιστεί σε μια νεκρή "ιδεολογία" που αντιπροσωπεύει κάθε παράταξη. Το μόνο που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι το κοινό καλό παρακολουθώντας την πραγματικότητα απαιτώντας από τους εαυτούς μας να δράσουν ακόμα και σαν μονάδα αν δούμε ότι συλλογικά είναι αδύνατον. Με το δικό του παράδειγμα ο κάθε ένας μας μπορεί να αλλάξει την βαλτώδης κατάσταση στην οποία μας έχουν ρίξει οι 300 προδότες της βουλής. Διώξτε τους από τα πανεπιστήμια που είναι ο χώρος μας, το εισιτήριο μας για το μέλλον μας. Διώξτε το βρόμικο παρελθόν που αντιπροσωπεύει ξένα συμφέροντα και αφήνει τον Έλληνα, εμάς να σαπίσει στην ίδια του την πατρίδα δίνοντας του ελεϊμοσήνη 700 ευρώ μετά από 20 χρόνια σχολείου και σπουδών. Η εξουσία των πανεπιστημίων στους φοιτητές, άμεση δημοκρατία μακριά από αυτούς και τα τσιράκια τους.

Καλώς σας βρίσκω

Σήμερα δημιούργησα το πρώτο μου blog θέλοντας να εκφράσω την γνώμη για πολλά θέματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία και οι απόψεις που εμφανίζονται σε πολλά blog αλλά και στα κανάλια ποιο πολύ προδοτικές είναι παρά διαφωτιστικές. Σαν πρώτη μέρα σήμερα δεν θα αρχίσω με ένα καυτό άρθρο αλλά θα το αφήσω για το κοντινό μέλλον.