Έχοντας φτάσει σε ένα προσωρινό τέλος της μελέτης μου σχετικά με το τι εστί πανκ ροκ μουσική και τελειώνοντας ένα βιβλίο σχετικά με αυτό το θέμα βλέπω καθαρά ότι ανησυχίες εκείνης της γενιάς είναι πολύ διαφορετικές από της ανησυχίες των νέων σήμερα κάτι που θεωρώ φυσιολογικό αλά και συνάμα απογκαρδιοτικο διότι διαπιστώνω ότι οι ανησυχίες των σημερινών νέων είναι ρηχές χωρίς νόημα και ουσία ακόμα και τα υποτιθέμενα ψαγμένα άτομα τις αριστεράς είναι παιδία χωρίς προσωπικότητα πιθηκίζοντας και μαθαίνοντας απ’ έξω τη γνώμη και τα πιστεύω του μέγα κατά αυτούς Marx. Ακόμα διαπιστώνω ότι ενώ θέλω να αντιδράσω βλέπω ότι δεν υπάρχει αξιόλογος τρόπος για να γίνει κάτι που θα αποφέρει καρπούς η έστω να βάλει τους αποδεκτές αυτής της αντίδρασης σε σκέψεις. Επιπλέον καταλαβαίνω ότι αυτό που ίσος το πανκ πέτυχε εκείνη την εποχή δεν μπορεί να ξαναγινεί με έναν τόσο σχετικά εύκολο τρόπο διότι ο κόσμος έχει ήδη βουτηχτεί βαθιά στην απύθμενη θάλασσα την υλικής ευτυχία και καμία μουσική αντίδραση δεν θα είναι ικανή να λειτουργήσει ως σωσίβιο και να τον τραβήξει έξω. Θέλω να κλάψω αλά και αυτό είναι λίγο για να με κάνει να νιώσω καλύτερα έχοντας διαπιστώσει ότι οι εικονικές εκτονώσεις σε ιντερνετ καφέ ή οι ανούσιες ερωτικές εκτονώσεις με κορίτσια τις μιας νύχτας στην ουσία λειτουργούν ως παυσίπονα με περιορισμένη δράση χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα συνεχίζεις να νιώθεις ένα τεράστιο βάρος. Πραγματικά δεν ξέρω ποιο είναι αυτό το βάρος βασικά πολλά δεν ξέρω για παράδειγμα δεν ξέρω αν έχω και εγώ υπαρξιακά προβλήματα δεν ξέρω αν είμαι στα πρόθυρα της μελαγχολίας δεν ξέρω γιατί έχω ένα τεράστιο άνχος για όλα μήπως γιατί είμαι έφηβος μια άλλης εποχής ; μήπως γιατί προσπαθώ να ελπίζω ενώ γεννήθηκα μέσα σε ένα κόσμο χωρίς ελπίδα ; μήπως γιατί θέλω να αλλάξω των κόσμο προς το καλύτερο χωρίς να έχω τον τρόπο και ακόμα χειρότερα χωρίς να μου δίνεται η δυνατότητα ; αλά μήπως και η δικιά μου ελπίδα εξαντλείται ; αν όλα αυτά ονομάζονται υπαρξιακά προβλήματα τότε έχω . Δόξα το θεό ανήκω κάπου ανήκω σε αυτούς με προβλήματα. Βλέπω ότι η μουσική ακόμα και μέχρι την περασμένη δεκαετία προσπαθούσε να αφυπνίσει τον κόσμο όμως έχω την εντύπωση ότι σήμερα συμβαίνει το αντίθετο όχι λόγο των καλλιτεχνών αλά λόγο των εταιριών και χάνω για άλλη μια φορά το κουράγιο μου. Γιατί ανησυχώ μόνο εγώ; Λένε ότι ένα συνεχόμενο μονότονο τέμπο σε ένα τραγούδι έχει την δύναμη να ναρκώνει των εγκέφαλο αν αυτό ισχύει ευτυχώς τότε γιατί δεν θα τον άντεχα να δουλεύει επί μονίμου βάσεως έτσι όπως σήμερα. Κάποτε ένας σοφός μου είπε όταν μου έρχονται τρελές ιδέες πέφτω και κοιμάμαι και τις ξεχνάω αλά αναρωτιέμαι για πόσο θα πρέπει να κοιμάμαι εγώ; Δεν ξέρω από πού να κρατηθώ που να σταθώ και τι να κάνω το πανκ σήμερα πέτυχε τον σκοπό του με έκανε να αναρωτηθώ αλά δυστυχώς άργησε να βρει αποδέκτη γιατί αυτή έχει ήδη πεθάνει και ο αποδεκτής ζει σε άλλη εποχή τώρα. Γαμώτο ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω τι όνομα να δώσω στον δικό μου μοναδικό κόσμο νομίζω ότι το κενό ή το αδιέξοδο ταιριάζει αλά μήπως πρέπει να ψάξω για την ηλιαχτίδα που θα φωτίσει το σκοτάδι μου; Και τι χρώμα θα έχει γκρι; Καμία αντίδραση δεν μου φαίνεται ικανοποιητική ακόμα και η βία δεν έχει κανένα νόημα πλέον καταλήγεις σε ένα κελί βιασμένος και γίνεσαι άλλη μια μονάδα του ποσοστού των νέων που εκτονώνονται με βίαιους τρόπους και έτσι η προσπάθεια σου πάει χαμένη. Τώρα αρχίζω να αναρωτιέμαι και να ψάχνω τον λόγο για τον οποίο γεννήθηκα πια είναι η αποστολή μου; Να μεγαλώσω να γαμήσω και να φύγω; Και τι πέτυχα τότε για την κοινωνία; ΤΙΠΟΤΑ που θα ψάξω να βρω τον λόγο; Γαμώ τις ερωτήσεις μου γαμώ βαρέθηκα η μόνη απάντηση που παίρνω είναι η σιωπή και ποιος θα μου δώσει απαντήσεις; Ο παπάς της ενορίας, ο δήμαρχος, ο δάσκαλος, ο θεός, ποιος; Πάω να κοιμηθώ να ξεχάσω τις τρελές ιδέες μου.
No comments:
Post a Comment